Thuiskomen op minha
terra
Ieder jaar mag ik, de laatste jaren in het voorjaar, afreizen naar Fundação Obras in Alentejo. Na een jaar “geven”, in dienst van het gemaakte werk en het lesgeven, mag ik nu weer gaan “ontvangen” en opladen, in volle concentratie en in een aaneengesloten periode, enkel voor mijn eigen werk. Te schilderen, wanneer de schilderijen vragen geschilderd te worden. En te schilderen, wanneer de Alentejaanse landschappen mij dat verplichten, bij het ochtendgloren of na een wandeling bij volle maan. Rijkdom.
Ook de reis hierheen is een echte pelgrimage. 3 volle dagen in de auto, 2300 kilometer, maar in de praktijk natuurlijk langer.
Zwaar, maar ook enorm mooi. De vlakke, stedelijke landschappen veranderen in uitgebreide vlakke landschappen, naar golvende landschappen, die weer veranderen in de berglandschappen van de Pyreneeën en daarna van de Estremaduro. Daarna kwam dit jaar eindelijk de zon, alsook de glooiende Alentejaanse landschappen. Tijdens deze pelgrimage begint het leegmaken van je hoofd al, alsook het opdoen van inspiratie naar aanleiding van de prachtige natuur die je continu om je heen ziet. Hoe zuidelijker, des te rauwer.
Fundação Obras, Portugal en Alentejo voelt altijd als thuiskomen. Hoe mooi de andere landschappen ook zijn, dit voelt als “mijn landschap” ; minha terra.
Ik wil altijd graag net voor de schemering aankomen, zodat ik meteen de natuur in zijn huidige staat kan zien (en bestuderen). Dit jaar lukte dat net niet (met dank aan mijn bezoek aan het museum in Bilbao, waar ik absoluut geen spijt van heb). En wat kreeg ik er een prachtig schouwspel voor terug!
De prachtige avondluchten en de zon die nog even krachtig een toegift geeft.
Een van de belangrijkste momenten van mijn hele reis, was nog net te zien in de schemering (die vaak bepalend is in mijn werk). Dat is namelijk het moment, dat ik vanaf de snelweg links het kasteel van Ėvoramonte zie en rechts het hoger gelegen gedeelte van Estremoz. De schemering, die vaak bepalend is in mijn werk, de beide musea op de top van Estremoz, waar ik reeds 2 maal een solo expositie heb mogen maken (2015 & 2017), alsook in het Castelo de Ėvoramonte in 2013, dat moment, dat emotioneert me iedere keer. Dat ik het gehaald heb!
Daarna rij ik, na het uitzetten van mijn navigatie (want een concreet adres bestaat niet) rechtstreek naar de Fundação. Mijn auto vindt, na 8 eerdere werkperiodes, blindelings zijn weg naar de stichting, Mijn veilige haven. Gewoon laten rijden, in vertrouwen, via mijn innerlijke kompas.
Eigenlijk net als de beste momenten in het schilderen. In vertrouwen. Vanuit een noodzaak, precies op dat moment het laten gebeuren, in vol vertrouwen je laten leiden, door je herinnering, ervaring, de verf.. Hier in Alentejo heb ik de volledige vrijheid om dit in iedere vorm te kunnen doen.
Het landschap is enorm herkenbaar, maar toch ook iedere keer, ieder jaar, in ieder ander licht & seizoen weer anders. Het voelt als thuiskomen.
Onderweg op de N-weg zie ik “mijn” Maria, deze keer met nieuwe, witte plastic bloemen, speciaal voor haar neergezet. Daarna rij ik de herdade op. Autoramen naar beneden, ik ruik mijn Alentejo : de Esteva met haar typische, heerlijke geur ; soms wordt ze ook de koningin van de Serra genoemd.
Na de auto geparkeerd te hebben, hoor ik de schapenbellen, die ik zo gemist heb. Maar ook de stilte. Het is donker. Ik kijk omhoog en zie een enorme rijke, heldere sterrenhemel, zoals die alleen hier kan zijn. Ik voel de kracht van de natuur ; força da natureza.
Morgen ga ik weer opnieuw met haar kennis maken. Ik zal, net als ieder jaar, op de verhoging staan, met aan de andere kant van het dal het kasteel van Ėvoramonte, de wind door mijn haren voelen en de zon op mijn huid. Ik heb altijd het gevoel, dat de wind mij bevrijdt van mijn zorgen, de zwaarte van mijn schouders tilt, door mij heen blaast en de zwaarte meeneemt. Mij reinigt, om daarna hernieuwd kennis te maken met minha terra, ervaren…zijn...kijken…de geluiden…het licht…alles zal terugkomen…terwijl het ook ieder jaar heel anders is.
Ik ben weer thuis.
Ingrid Simons
Ėvoramonte,
Ieder jaar mag ik, de laatste jaren in het voorjaar, afreizen naar Fundação Obras in Alentejo. Na een jaar “geven”, in dienst van het gemaakte werk en het lesgeven, mag ik nu weer gaan “ontvangen” en opladen, in volle concentratie en in een aaneengesloten periode, enkel voor mijn eigen werk. Te schilderen, wanneer de schilderijen vragen geschilderd te worden. En te schilderen, wanneer de Alentejaanse landschappen mij dat verplichten, bij het ochtendgloren of na een wandeling bij volle maan. Rijkdom.
Ook de reis hierheen is een echte pelgrimage. 3 volle dagen in de auto, 2300 kilometer, maar in de praktijk natuurlijk langer.
Zwaar, maar ook enorm mooi. De vlakke, stedelijke landschappen veranderen in uitgebreide vlakke landschappen, naar golvende landschappen, die weer veranderen in de berglandschappen van de Pyreneeën en daarna van de Estremaduro. Daarna kwam dit jaar eindelijk de zon, alsook de glooiende Alentejaanse landschappen. Tijdens deze pelgrimage begint het leegmaken van je hoofd al, alsook het opdoen van inspiratie naar aanleiding van de prachtige natuur die je continu om je heen ziet. Hoe zuidelijker, des te rauwer.
Fundação Obras, Portugal en Alentejo voelt altijd als thuiskomen. Hoe mooi de andere landschappen ook zijn, dit voelt als “mijn landschap” ; minha terra.
Ik wil altijd graag net voor de schemering aankomen, zodat ik meteen de natuur in zijn huidige staat kan zien (en bestuderen). Dit jaar lukte dat net niet (met dank aan mijn bezoek aan het museum in Bilbao, waar ik absoluut geen spijt van heb). En wat kreeg ik er een prachtig schouwspel voor terug!
De prachtige avondluchten en de zon die nog even krachtig een toegift geeft.
Een van de belangrijkste momenten van mijn hele reis, was nog net te zien in de schemering (die vaak bepalend is in mijn werk). Dat is namelijk het moment, dat ik vanaf de snelweg links het kasteel van Ėvoramonte zie en rechts het hoger gelegen gedeelte van Estremoz. De schemering, die vaak bepalend is in mijn werk, de beide musea op de top van Estremoz, waar ik reeds 2 maal een solo expositie heb mogen maken (2015 & 2017), alsook in het Castelo de Ėvoramonte in 2013, dat moment, dat emotioneert me iedere keer. Dat ik het gehaald heb!
Daarna rij ik, na het uitzetten van mijn navigatie (want een concreet adres bestaat niet) rechtstreek naar de Fundação. Mijn auto vindt, na 8 eerdere werkperiodes, blindelings zijn weg naar de stichting, Mijn veilige haven. Gewoon laten rijden, in vertrouwen, via mijn innerlijke kompas.
Eigenlijk net als de beste momenten in het schilderen. In vertrouwen. Vanuit een noodzaak, precies op dat moment het laten gebeuren, in vol vertrouwen je laten leiden, door je herinnering, ervaring, de verf.. Hier in Alentejo heb ik de volledige vrijheid om dit in iedere vorm te kunnen doen.
Het landschap is enorm herkenbaar, maar toch ook iedere keer, ieder jaar, in ieder ander licht & seizoen weer anders. Het voelt als thuiskomen.
Onderweg op de N-weg zie ik “mijn” Maria, deze keer met nieuwe, witte plastic bloemen, speciaal voor haar neergezet. Daarna rij ik de herdade op. Autoramen naar beneden, ik ruik mijn Alentejo : de Esteva met haar typische, heerlijke geur ; soms wordt ze ook de koningin van de Serra genoemd.
Na de auto geparkeerd te hebben, hoor ik de schapenbellen, die ik zo gemist heb. Maar ook de stilte. Het is donker. Ik kijk omhoog en zie een enorme rijke, heldere sterrenhemel, zoals die alleen hier kan zijn. Ik voel de kracht van de natuur ; força da natureza.
Morgen ga ik weer opnieuw met haar kennis maken. Ik zal, net als ieder jaar, op de verhoging staan, met aan de andere kant van het dal het kasteel van Ėvoramonte, de wind door mijn haren voelen en de zon op mijn huid. Ik heb altijd het gevoel, dat de wind mij bevrijdt van mijn zorgen, de zwaarte van mijn schouders tilt, door mij heen blaast en de zwaarte meeneemt. Mij reinigt, om daarna hernieuwd kennis te maken met minha terra, ervaren…zijn...kijken…de geluiden…het licht…alles zal terugkomen…terwijl het ook ieder jaar heel anders is.
Ik ben weer thuis.
Ingrid Simons
Ėvoramonte,
26 april 2019
Deze werkperiode is mogelijk gemaakt met de ondersteuning van
Gemeente Eindhoven
& Mondriaanfonds
