DE MYSTIEKE NACHT
Zodra het begint te schemeren, wil ik naar buiten, uit mijn atelier. Ik wil alles, iedere seconde, iedere dag volgen van dit spektakel van de natuur. Iedere keer anders, iedere dag, ieder seizoen, ieder jaar. Alsof de schemering, het vervagen van de details en het langzaam uit gaan van het licht, mij meer op mijn gemak laat voelen. Het is voor mij ook een teken van vrijheid en het begin van stilte.
De volledige concentratie en stilte van de nacht.
Ook leef ik, als echt nachtmens, ook fysiek, nu pas echt op.
Iedere dag is zichtbaar aan de licht- en de kleurintensiteit hoe dicht we tegen het einde van de dag toelopen. Als een laatste uiting van haar kracht komt het intense, prachtige gouden uur, een vol, warm gouden licht, dat ook de kleuren van de sobreiros extra laat stralen en de grassen, die inmiddels al licht van kleur zijn door de vroege hitte bijna een witgoud lijken.
Na deze intensiteit volgt het blauwe uur. Alles wordt vlakker van licht, krijgt minder contrast.
Rond 20 uur begint de wind hier in Alentejo begint te waaien, iedere dag, precies op tijd. Ze brengt verkoeling.
Daarna vervlakt het licht en gaat de zon langzaam echt onder. De rode brandende gloed van de zon, echoot nog na op de horizon. Langzaam komen ook andere regenboogkleuren erbij en ontstaat er een prachtig lichtspel. Deze enkele minuten tussen het ondergaan van de zon en het donker worden noemen ze hier “lusco-fasco”. De sfeer verzwaart en wordt mystieker.
Er is minder zichtbaar, maar misschien wel meer gaande. Een kleine uil is op jacht en vliegt geruisloos langs. Ook de katten van de fundaçäo gaan op jacht na de intense hitte van de dag. We hebben hetzelfde ritme en treffen elkaar dagelijks op dezelfde plek.
De bijeneters, met hun kenmerkend geluid en opvallend gekleurde verenkleed, zijn inmiddels al weer overgevlogen richting hun overnachtingsplek. Een laatste moment om nog te genieten van de laatste restjes licht. De laatste details verdwijnen ook hierna. Wat volgt na het vogelengezang is de stilte…
Nog iets wat me enorm aantrekt aan de nacht.
De stilte en de nacht geven ruimte voor gedachten. En om te schilderen.
Dan volgt langzaam het geluid van de kikkers, het zwelt aan. Ook de nachtegaal zingt.
De nacht is gevallen.
De duisternis, o escuridão, volgt.
Afhankelijk van de maanstand is het landschap ’s nacht immens verschillend. Of het is intens donker, waarbij de sterren tot de horizon reiken, van klein tot groot, een hemel vol, af en toe met zelfs een vallende ster.
Of het landschap is geheel verlicht bij volle maan. Op deze plek zonder lichtvervuiling zijn de (onbewolkte) nachten bij volle maan enorm helder en zeer geschikt om te wandelen. De laatste volle maan was het bewolkt, een mooie fotoserie is ontstaan met daarin horizontale, bijna lineaire wolken, van achteren verlicht door de volle maan.
Het uiltje is de laatste dagen onrustig. Zowel overdag als ’s nachts laat het van zich horen.
Nu het volledig donker is, is het tijd om na dit (dagelijkse) spektakel, weer terug te keren naar atelier. Om te schilderen. Vol inspiratie.
En deze nachtelijke wereld in haar veelzijdigheid te vertalen in verf.
Zodra het begint te schemeren, wil ik naar buiten, uit mijn atelier. Ik wil alles, iedere seconde, iedere dag volgen van dit spektakel van de natuur. Iedere keer anders, iedere dag, ieder seizoen, ieder jaar. Alsof de schemering, het vervagen van de details en het langzaam uit gaan van het licht, mij meer op mijn gemak laat voelen. Het is voor mij ook een teken van vrijheid en het begin van stilte.
De volledige concentratie en stilte van de nacht.
Ook leef ik, als echt nachtmens, ook fysiek, nu pas echt op.
Iedere dag is zichtbaar aan de licht- en de kleurintensiteit hoe dicht we tegen het einde van de dag toelopen. Als een laatste uiting van haar kracht komt het intense, prachtige gouden uur, een vol, warm gouden licht, dat ook de kleuren van de sobreiros extra laat stralen en de grassen, die inmiddels al licht van kleur zijn door de vroege hitte bijna een witgoud lijken.
Na deze intensiteit volgt het blauwe uur. Alles wordt vlakker van licht, krijgt minder contrast.
Rond 20 uur begint de wind hier in Alentejo begint te waaien, iedere dag, precies op tijd. Ze brengt verkoeling.
Daarna vervlakt het licht en gaat de zon langzaam echt onder. De rode brandende gloed van de zon, echoot nog na op de horizon. Langzaam komen ook andere regenboogkleuren erbij en ontstaat er een prachtig lichtspel. Deze enkele minuten tussen het ondergaan van de zon en het donker worden noemen ze hier “lusco-fasco”. De sfeer verzwaart en wordt mystieker.
Er is minder zichtbaar, maar misschien wel meer gaande. Een kleine uil is op jacht en vliegt geruisloos langs. Ook de katten van de fundaçäo gaan op jacht na de intense hitte van de dag. We hebben hetzelfde ritme en treffen elkaar dagelijks op dezelfde plek.
De bijeneters, met hun kenmerkend geluid en opvallend gekleurde verenkleed, zijn inmiddels al weer overgevlogen richting hun overnachtingsplek. Een laatste moment om nog te genieten van de laatste restjes licht. De laatste details verdwijnen ook hierna. Wat volgt na het vogelengezang is de stilte…
Nog iets wat me enorm aantrekt aan de nacht.
De stilte en de nacht geven ruimte voor gedachten. En om te schilderen.
Dan volgt langzaam het geluid van de kikkers, het zwelt aan. Ook de nachtegaal zingt.
De nacht is gevallen.
De duisternis, o escuridão, volgt.
Afhankelijk van de maanstand is het landschap ’s nacht immens verschillend. Of het is intens donker, waarbij de sterren tot de horizon reiken, van klein tot groot, een hemel vol, af en toe met zelfs een vallende ster.
Of het landschap is geheel verlicht bij volle maan. Op deze plek zonder lichtvervuiling zijn de (onbewolkte) nachten bij volle maan enorm helder en zeer geschikt om te wandelen. De laatste volle maan was het bewolkt, een mooie fotoserie is ontstaan met daarin horizontale, bijna lineaire wolken, van achteren verlicht door de volle maan.
Het uiltje is de laatste dagen onrustig. Zowel overdag als ’s nachts laat het van zich horen.
Nu het volledig donker is, is het tijd om na dit (dagelijkse) spektakel, weer terug te keren naar atelier. Om te schilderen. Vol inspiratie.
En deze nachtelijke wereld in haar veelzijdigheid te vertalen in verf.
And beyond.
Ingrid Simons
30 mei 2019
www.ingridsimons.com
Deze werkperiode is mogelijk gemaakt door de ondersteuning van :
.jpg)
